Πώς να γίνεις προοδευτικός- Οδηγίες για Ελλάδα μόνοΣτράτος ΠαπάνηςΝα εμπεδώσεις την παροιμία ´ Στον ξένο κώλο εκατό ραβδιές ‘, γιατί ό, τι θεωρία θα αναπτύσσεις από εδώ και πέρα θα έχει αποκλειστική εφαρμογή στη ζωή των άλλων, αλλά ποτέ στη δική σου.Για τον εαυτό σου να κρατάς μόνο το life style των θέσεων που θα υποστηρίζεις, αλλά ποτέ την πραγμάτωση […]

Ταξιδιωτικές ΑναμνήσειςΕυστράτιος Παπάνης Υπερπλήρες το πλοίο της επιστροφής την Κυριακή του Θωμά στο νησί. Αυτή τη φορά την κατάληψη είχαν κάνει οι φοιτητές, που επέστρεφαν απρόθυμοι στα καθήκοντά τους. Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό το προνόμιο αυτό κατέχουν οι χιλιάδες μετανάστες, που ψάχνουν οδούς διαφυγής. Είναι εξάλλου η μοναδική στιγμή πολυτέλειας, ακόμα και αν κοιμούνται σε καθίσματα, καταστρώματα, βάρκες, τουαλέτες.Όμως […]

Αιδώς Αργείοι..Ευστράτιος ΠαπάνηςΗ ψυχολογία το έχει ως θέσφατο: Μπροστά στον κοινό κίνδυνο οι αντίπαλες ομάδες και πεποιθήσεις  ενώνονται, για να αντιμετωπίσουν την εξωτερική απειλή. Οι νόμοι όπως δεν ταιριάζουν στους Έλληνες. Στα κοινωνικά δίκτυα διεξάγεται εμφύλιος. Χαρακτηρισμοί από παντού, γερμανοτσολιάδες, συριζανέλ, νεοφιλελέδες, δουλάκια του Στάλιν, αναρχοκομμούνια, ταγματασφαλίτες..Σα δε ντρέπεστε όλοι όσοι κολλάτε ετικέτες σε εκείνους, που εκφράζουν την άποψή τους. Σα […]

Ευστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου Οι πιο προβληματικοί άνθρωποι, που η Παιδεία ή η ψυχοθεραπεία λίγη μεταβολή μπορεί να τους προκαλέσει, είναι τελικά: Όσοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τη φθίση και την παρακμή, εκείνοι, δηλαδή, που ξεγελάστηκαν πως η νεότητα, το κάλλος, η φήμη, η εξουσία και η επιρροή θα κρατούσαν ες αεί..δίχως καβάντζα καμιά…Ετούτοι εδώ μεμψιμοιρούν, αναπολούν και μέμφονται.. Αυτοί […]

Και είναι αυτή ακριβώς η αντινομία, που επικυρώνει τη θνησιγένεια τόσων παράνομων ή κρυφών ερωτικών σχέσεων ότι δηλαδή, την ώρα που οι εραστές κάνουν τα πάντα για να παραπλανήσουν τους άλλους και να βρεθούν μαζί, ταυτόχρονα δείχνουν ο ένας στον άλλον σε τι σημεία θα μπορούσαν να φτάσουν κάποτε στρεφόμενοι ο ένας εναντίον του άλλου: Όταν μία συμπεριφορά έχει άπαξ […]

Είναι πολύ λίγοι, αλλά πια κατάφερα να τους διακρίνω. Εκείνους τους ανθρώπους, που έπρεπε να είχαν μπει νωρίτερα μες τη ζωή μου, είτε ως λύσεις είτε ως εναλλακτικές είτε ως κυρίαρχη πιθανότητα. Επειδή τώρα οι καιροί τους φόρτωσαν με τόσες μη αναστρέψιμες επιλογές και τέτοια ακαμψία της εμπειρίας, που, αν επιχειρούσαμε να χαράξουμε κοινή πορεία, θα έπρεπε πρώτα να πλανέψουμε […]

Είναι η μοίρα κάποιων γυναικών να εισβάλλουν άθελα σε ζωές ξεκλείδωτες ή αποκαμωμένες και να τις ανασταίνουν. Μέσα στην άγνοιά τους να γίνονται έμπνευση και μούσα και έκφραση. Μετατρέποντας σε λέξεις το θέλγητρο, σε στίχους την ηδονή, που για άλλους προορίζουν, και σε μελωδία τους ανεκπλήρωτους έρωτες, που ποτέ δε θα μάθουν. Κι όσο πιο φευγαλέες παρουσιάζονται, τόσο υπερβαίνουν τα […]

Υπερπλήρες το πλοίο της επιστροφής την Κυριακή του Θωμά στο νησί. Αυτή τη φορά την κατάληψη είχαν κάνει οι φοιτητές, που επέστρεφαν απρόθυμοι στα καθήκοντά τους.Είναι αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό το προνόμιο αυτό κατέχουν οι χιλιάδες μετανάστες, που ψάχνουν οδούς διαφυγής. Είναι εξάλλου η μοναδική στιγμή πολυτέλειας, ακόμα και αν κοιμούνται σε καθίσματα, καταστρώματα, βάρκες, τουαλέτες.Όμως οι πραγματικοί άρχοντες, […]

Υπερπλήρεις οι καφετέριες χλευάζουν την τρόικα και λάθρα ανεβάζουν τους τόνους της μουσικής σε έναν ακήρυχτο πόλεμο κακογουστιάς και έντασης.Σερβιτόρες στα όρια του σεμνού περιεργάζονται τους θαμώνες και υπομένουν τις επικρίσεις ιδιοκτητών, ανικανοποίητων από το ρυθμό της εξυπηρέτησης. Οι απειρότερες, πανικοβλημένες, μεταφέρουν αλλοπρόσαλλες παραγγελίες, και οι έμπειρες, με την οξύνοια της παλιάς, διεκπεραιώνουν πρόθυμα τις ψαγμένες απαιτήσεις με το επίπλαστο […]

Θέλω ένα πρωινό να σας πω μια καλημέρα και να να είναι η ευχή γυμνή, χωρίς τον ήχο, που την προσδιορίζει.Και να σας νιώσω πέρα από κάθε ιδιότητα.. Χωρίς φύλο και μόρφωση, δίχως γένος, τίτλους, ηλικία ή ιστορία.Μια καλημέρα ατόφια, ανεπιφύλακτη, που δε θα βιάζεται, μα λίγο από το βάρος της μέρας σας θα παίρνει.Μια σταλιά από τον σταυρό του […]

Στα χωριά τα ορεινά οι καημοί δραπετεύουν από τις στέγες μαζί με τον καπνό…Άνθρωποι τραχείς βυθίζονται στο τζάκι, η πυρά καθαίρει τους ενδοιασμούς, πυρπολεί τις ανομίες, προστατεύει από τα δαιμόνια, αναπολεί, υπνωτίζει, λυτρώνει, εκστασιάζει, τηρεί την υπόσχεση του Προμηθέα, υπενθυμίζει την τιμωρία του.Τα ξύλα θυμίαμα γίνονται και σκορπούν το δάκρυ του δάσους ή θυμωμένοι δράκοι και φόβοι προπατορικοί, που ξεφυσούν […]

Ακόμα κι αν δεν έχεις περάσει από εκεί, τα Τζουμέρκα φωλιάζουν στις πιο ψηλές οροσειρές της καρδιάς σου. Κάθε αδάμαστο περιμαζεύουν αυτά τα βουνά και το εξακοντίζουν να μαλακώσει στον ουρανό.Και γυρνούν τα πάθη σου εξαγνισμένα, σα χιόνι σιγανό και σαν ομίχλη απαλή στη Δρακότρυπα και κυλούν στις πλαγιές με βουητό να πλημμυρίσουν τον Αχελώο, να παρασύρουν γεφύρια, να αναμοχλεύσουν […]

Επιστρέφοντας στη Μυτιλήνη, η θάλασσα ξέβρασε πάλι τους μετανάστες. Περπατούσαν σα χαμένοι στο δρόμο. Ανάμεσά τους ένας άντρας, μια γυναίκα και δυο παιδιά.Έχασαν τη χώρα τους. Αλλά τώρα κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου.Απώλεσαν τα πάντα. Αλλά τώρα πορεύονταν ο ένας δίπλα στον άλλο.Δεν ήξεραν το δρόμο. Αλλά όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί ήταν μπροστά τους.Τίποτα δεν προμήνυε το μέλλον […]

..Γιατί τελικά οι άνθρωποι δεν έλκονται από τις έννοιες, αλλά από τα περιγράμματά τους.Όχι από την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον έρωτα, τη φιλία, αλλά από το σχήμα και τη φωτεινή, μα εύθραυστη αντανάκλαση στην ύπαρξη. Ούτε από το μίσος, τα πάθη, τις έριδες. Την αναπαράστασή τους στο νου και το κίνητρο αναμοχλεύουν, για να πειστούν πως ζουν και εξελίσσονται.Σα μια […]

Στην παλιά γειτονιά στους Αμπελοκήπους η ίδια λαϊκή κάθε Σάββατο με τις φωνές, τις διαπραγματεύσεις και τις κυρίες με τα καροτσάκια. Ίδιοι οι επαίτες και οι φτωχοί μπροστά στην εκκλησία στην Πανόρμου, ίδιο το βλέμμα και οι μετάνοιες στην εικόνα την καρτερική.Τα παιδιά σουτάρουν στην πλατεία και μαινόμενοι οι καταστηματάρχες τα καταδιώκουν. Πλανόδιοι μουσικοί με λιμασμένο ύφος και παράξενες μελωδίες […]

Μοιάζει η ζωή μας με κυριακάτικο απόγευμα. Αμήχανα βαδίζουμε προς την κατάθλιψη, φορώντας ρούχα σφιχτά, κουμπωμένα, ερμητικά, σαν το αχρείαστο πουλόβερ που η μητέρα μάς επέβαλε, μήπως το βράδυ βγάλει ψύχρα.Μοιάζει η ζωή μας με θλιβερό περίπατο στα μέρη, που ταξίδι δε θυμίζουν. Βαριεστημένα παρατηρούμε τις κυρίες με βαρύγδουπα φορέματα να σεριανίζουν σαν επιτάφιοι επιθυμίες απονεκρωμένες μαζί με παιδιά, που […]