Στράτος Παπάνης Όλοι, έρχεται η στιγμή, που δίχως να το καταλάβουμε, έκπληκτοι κι απροετοίμαστοι, αρχίζουμε να παραπαίουμε προς τον απρόσμενο Γολγοθά μας, δίχως κανένα Πραιτώριο ή Καϊάφας να τον προοιωνίζει.Μα […]

Οι συμφορές των άλλων γκρεμοί που απειλούνε. Από γέφυρες ψηλές και διαζώματα κοιτάμε προς τα βάθη, Άλλοτε με ιλίγγους, μα κάποτε με δέος και με τρόμους, Κι άλλοτε με έπαρση […]

Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ήταν τοπία. Άλλοτε με αυταπάτες ανθισμένα κι άλλες φορές για σπορές, που δεν ξέραμε τι θα καρπίσουν, οργωμένα. Όμως σε τούτα τα μέρη μας επιστρέφει η […]

Το πέρασμα σας από τη γη, η οικουμένη ολόκληρη δε θα μπορεί κάποτε να το χωρά ή να το αφηγείται. Γιατί δε θα αρκεί το χώμα να ενσαρκώνει τις πράξεις […]

Στον τόπο αυτό η ομορφιά παραπλανούσε παρά εξιλέωνε με την αθωότητα της. Ακόμη και τα σύννεφα διαλαλούσαν με χρώματα τα ειδύλλια των ανθρώπων, αλλά η αθέατη πάνω πλευρά τους με […]

Όταν η θλίψη περισσεύει στον κόσμο, προστάζει ο Θεός τα σύννεφα νασκεπάσουν τη γη και τους καημούς, ανάλαφρα σα χάδι μητέρας, απαλά σαν αποκαμωμένη ικεσία και έπειτα να Του τα […]

Τα σύννεφα κουβαλούσαν τη σοφία των τοπίων, που διάβηκαν και έσερναν τους καημούς, των ανθρώπων και των πλασμάτων, που ψηλάφησαν από τα ύψη τους. Τους πρόσθεταν σχήματα και μορφές, τους […]

Πόσο συνυφασμένη είναι η ομορφιά με τη φυγή… Σε τέτοιο σημείο, που ακόμα και κάποια από τα πιο λαμπερά γίνονται υπέροχα, επειδή δε θα τα ξαναδείς… Στράτος Παπάνης

Τεντώνουν τα αόρατα νήματα η απόσταση, ο χρόνος, οι δυσκολίες, οι ανασφάλειες. Φέρνουν στα όρια τους ιμάντες, που συνέχουν έρωτες, φιλίες, αναμνήσεις και πρόσωπα. Κι όλοι οι ιστοί οι αέρινοι, […]

Κι αν καταντήσαμε νομάδες του έρωτα και τόσες φορές επαίτες του, δεν ήταν από ηδονή ή ατολμία ή επιλογή ή έστω από συγκατάβαση, αλλά επειδή μας φανερώθηκε πελώριος για μια […]

…Γιατί κάθε υπέρβαση τρέφεται με την διακύβευση όσων αγαπάμε… Κατάπινε η καθημερινότητα τα όνειρα, καθώς βαρυγκομούσαν, γιατί δεν ήξεραν πως κανονικές ονομάζαμε τις μέρες, που δεν είχαν ακόμη υποψιαστεί το […]

Όσα ζείτε, όσα νιώθετε, όσα θυμάστε, όσα με στη θαλπωρή της σκέψης αναστοχάζεστε, όλα συμβαίνουν, για να αποτελέσουν στίχους στη ραψωδία της δικής σας ύπαρξης μέσα στο αχανές της ανθρωπότητας […]