Στη Λήδα μου..Γκρίζα η λιμνοθάλασσα κι ο ήλιος χλωμός. Τα σπιτάκια με τις ρίζες στο νερό λικνίζονταν στο κατοπτρικό δείλι. Δεν θα ήσουν τριών χρονών. Πόσα λίγα από όλα αυτά τα σπουδαία και σημαδιακά θα θυμάσαι.Κι όταν θα έχω φύγει, θα κουβαλάς τις εικόνες και τα λόγια, εκεί που η ψυχή ανταμώνει τα φρόνιμα και τα ξεμυαλίζει με το αιώνιο […]

Μετάλαβα την εμπειρία με τίμημα τον άνθρωπο.Τι όμορφα τώρα να αγκαλιάζω τα παιδιά και άδολη από προβολές να είναι η αγάπη μου. Να κοιτώ τη γυναίκα και να μη θυσιάζω στη σαγήνη της, καθώς ξέβαψαν οι πόθοι στα βλέμματά μου.Να γράφω λέξεις, σα να μην πρόκειται να διαβαστούν. Να μιλώ και ο λόγος μόνος του να κατευθύνεται, παίρνοντας τις μορφές […]

Το πιο ακριβό γιατρικό στο νοσοκομείο ήταν τοχαμόγελό της.Σπάνιο, υπεροπτικό, αδιάφορο, ειρωνικό. Εγκάρδιο, πλατύ και προκλητικό μόνο όταν μιλούσε στο κινητό ή σε κάποιους νεαρούς γιατρούς, εξάπτοντας το φθόνο, το μυστήριο, τον πόθο, τα πικρόχολα σχόλια και τη φημολογία.Όλοι επιχειρούσαν μια επαφή μαζί της, εφευρίσκοντας απίθανες αφορμές, φανταστικούς πόνους και αδιαθεσίες, πλάθοντας καταφανέστατες δικαιολογίες και εκστομίζοντας κατάπτυστα ψέματα.Η ματιά της, […]

Πώς κατέρρευσαν έτσι τα όνειρά μας, όπως η ομορφιά ενός τοπίου χιονισμένου στο πρώτο αποτύπωμα.Σαν την επιθυμία που έγινε χάδι κι αμέσως νοστάλγησε τη μαγεία του ανεκπλήρωτου.Μόλις επιχειρήσαμε να τα φέρουμε στα μέτρα μας, σε σχέδια περίπλοκα μετατράπηκαν και έργα κοπιώδη. Τόσο πολύ, που στο τέλος σταματήσαμε ως όνειρα να τα αναγνωρίζουμε. Κι είναι τόσο θλιβεροί εκείνοι, που από τη […]

Τριγυρνώ στις πόλεις των άλλων.Παράξενο να είσαι ξένος εκεί, που κάποτε απρόσμενα σε άφησαν να τις οικειοποιηθείς. Σαν επίκληση σε αγάπη παλιά, που τώρα σε αποστρέφεται.Περιδιαβαίνω τα στενά και προσηλώνομαι στις ανακοινώσεις στους πίνακες με ακίδες και δέντρα τρυπημένα: Κάποιος που έφυγε 92 ετών, άλλος 76. Κι ανάμεσά τους ο πολυαγαπημένος γιος, πατέρας, αδελφός, που δεν έκλεισε τα 45. Ατύχημα, […]

26 χρόνια μετάΕυστράτιος Παπάνης, Πανεπιστήμιο ΑιγαίουΤα χρέη στον έρωτα δεν τα σβήνει ο χρόνος, γιατί είναι οφειλές προς τη ζωή.Αργά ή γρήγορα μια απόκοσμη δικαιοσύνη ζητά πίσω όσα χρωστάς, τη στιγμή που νομίζεις πως παραγράφησαν, ακέραια ή πολλαπλάσια, επειδή ακριβώς κάποτε στάθηκες ανίκανος να σηκώσεις το βάρος των περιστάσεων.Ή γιατί αυτό που τότε ονόμασες συγκυρία και νομοτέλεια, παιχνίδι, στοίχημα και […]

Σε τούτα τα σπίτια δεν ήταν ο άνεμος, που ξέβαφε το χρώμα ούτε η βροχή, καθώς χάραζε ανεξίτηλα καφέ ρυάκια στους ασβέστες και στους τοίχους. Από τα κεραμίδια μέχρι τη ρίζα της πόρτας σα δάκρυ στάλαζε η φθορά.Μπροστά φύτρωναν αφρόντιστα λουλούδια και σύδεντρα. Ψήλωναν και περιπλέκονταν να φράξουν την είσοδο, να μη μπει η χαρά και η λύπη. Έντομα και […]

Τη ζωή της έχασε το απόγευμα της Τρίτης… μετά από τροχαίο ατύχημα που έλαβε χώρα στο 26ο χλμ…. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν να τραυματισθεί θανάσιμα το 10χρονο κορίτσι… Τα αίτια του δυστυχήματος παραμένουν αδιευκρίνιστα…Δεν ανήκω εδώ…Τα χάδια της μητέρας, τα φιλιά, τα παιχνίδια, τα γέλια, οι ζωγραφιές στο παιδικό δωμάτιο δε φτάνουν τις ρίζες της ζωής μου να δέσουν. Οι […]

Aνέδυε τόση θέρμη καθώς τον αγκάλιαζε. Περπατούσαν σφιχτοδεμένοι μες στο κρύο και τα συννεφάκια που έβγαζαν οι ανάσες τους, βιάζονταν να διαλυθούν από το βάρος του τελευταίου τους «σ’ αγαπώ»…Οι σκιές τους προπορεύτηκαν, ψήλωσαν σε έναν τοίχο και κάλυψαν τις πατημασιές των περαστικών, που βεβήλωναν το άσπιλο του λευκού. Κάτι του ψιθύρισε και αγαλλίασε το σώμα της στην απάντηση. Το […]

Μοιάζουν οι πρώτες αγάπες μου με παιδικά παιχνίδια.Απρόσμενα και ξεχασμένα κρύβονται σε μακρινά συρτάρια, σε σκονισμένες μνήμες καρτερούν, παρατημένα και άφωνα σε σπίτια, που πια δεν κατοικούνται.Και ξαφνικά το καλοκαίρι, απ’ του μεσημεριού τις ακίνητες ώρες θολωμένος, καθώς η πλήξη αιωρείται με τη σκόνη, τον καπνό, τα οράματα, την αναστολή και λαμπυρίζει η φθορά στου ήλιου τις κάθετες, ξεστρατισμένες ακτίνες, […]

Τα graffiti είναι ένα κράμα οπτικής και λεκτικής έκφρασης, που ενσωματώνει το αισθητικό με το ακαλαίσθητο, το φανταχτερό με το ευφυές, το απαγορευμένο με την αστική παράδοση, την προσωπική αγωνία, που μετατρέπεται σε συλλογική, την ανωνυμία με την τεχνική που μαρτυρεί την ιδεολογική τοποθέτηση, η οποία πασχίζει να αφυπνίσει, να τέρψει, να προκαλέσει και τελικά να διατρανώσει την ταυτότητα του […]

Έρχεται η ώρα στη ζωή του ανθρώπου που οι ιδιότητες και οι κοινωνικοί ρόλοι – αλήθεια, με πόσες ματαιώσεις και προφάσεις και πνοή δεν αποκτήθηκαν – αρχίζουν να ασθμαίνουν το βήμα και να ζητούν την αποκαθήλωσή τους.Είναι εκείνο το δειλινό που, καθώς ο ήλιος πυρπολεί την ανάμνηση και τον αβέβαιο ορίζοντα, ο νους δραπέτης αναμετρά τα περασμένα και ζητιανεύει στα […]

Βυθίστηκα σε θάλασσες αγριεμένες και κύματα εκδικητικά λήστεψαν την αναπνοή μου. Μέτρησα με απελπισία το σπαρτάρισμα της καρδιάς, που ξέπνοη αναλογιζόταν τις στιγμές της, στις ριπές τις αφρισμένες του ανέμου, καθώς παραδιδόταν.Τα χείλη μου δανείστηκαν το χρώμα του νερού κι αδέσποτες σκέψεις επιβεβαίωσαν το υγρό επικείμενο τέλος. Στις φλέβες μου φουρτούνιασε η αρμύρα του Αιγαίου και στα θολά βάθη του […]

Όταν ήμουν παιδί, ο κόσμος έμοιαζε με μία απέραντη, πυρίμορφη τοιχογραφία. Ψηφιδωτά αεικίνητα οι άνθρωποι και ζωντανό το κάθε χρώμα. Οι λεπτομέρειες πίνακες μαγικοί, ανεξερεύνητοι, που με έσπρωχναν να βυθιστώ μες το επόμενο θέμα.Κι άλλοτε τα νοήματα μού αποκαλύπτονταν ως ενόραση και θαύμα και έκπληξη, κι άλλοτε έπρεπε εγώ να τα ανασυνθέτω: Όπως ήθελα, όπως φανταζόμουν, σα μελωδία ή αντανάκλαση, […]

Δύσκολη περίοδος ο Δεκαπενταύγουστος για όσους έχουν εμμονή με την εργασία. Το Δημόσιο, τα μαγαζιά και τα αντανακλαστικά υπολειτουργούν, οι περισσότεροι ματαιώνονται από τις προσδοκίες τους για χαλάρωση ή μελαγχολούν στην επιστροφή, μα πάντα υπάρχουν κι αυτοί, που μένουν πίσω…Χρόνια τούς παρατηρώ τον Αύγουστο στην Αθήνα…Τύποι φθαρμένοι από το σύστημα, τις επιλογές τους, από τις συγκυρίες, κάποιοι αποκλίνοντες, άλλοι εριστικοί, […]

Πολλές φορές αγνοείς την ύπαρξη τους.Κι όμως βρίσκονται πεισματικά εκεί, παραστάτες στην αναχώρηση και συνοδοιπόροι στην οδύνη, προσκαλώντας την ψυχή σε υπερκόσμιες μεταβάσεις, με φτωχικό εισιτήριο την ελπίδα, τον πόνο, την περιέργεια, την ταπείνωση, την απόγνωση. Απόμερα, γαλήνια και επιφυλακτικά, χωρίς ειδοποιήσεις σε φωτεινούς πίνακες και με μία μόνο οριστική και αμετάκλητη αναγγελία – τη συνειδητοποίηση πως ο κόσμος τούτος […]