Αυτός ήταν κάποτε ο κόσμος μας: Οι φωτοχυσίες και τα ξόρκια ενός νεφελώματος, που διαρκώς γεννούσε από το ελάχιστο εμπειρίες και από την έλλειψη μορφώματα πόθων για ταξίδια και αδοκίμαστες σχέσεις.

Και στα βάθη των φόβων μας, πέρα από την έξαψη και την αιωνιότητα της στιγμής, πίσω από τους έρωτες και τις περιπλοκές, η φευγαλέα σκιά του θανάτου μας, που θα έφερνε την απώλεια και την απομάγευση του σύμπαντος μας.

Απίστευτα απόμακρος, όμως, αυτός ο δισταγμός, πνιγμένος μέσα σε τόση ορμή και περιδίνηση,

που αργήσαμε να καταλάβουμε ότι, πολύ πριν από το δικό μας χαμό, το περιβάλλον, οι σύντροφοι, ο πολιτισμός και η οικουμένη μας θα πέθαιναν, έτσι που οι εσχατιές μας θα έμοιαζαν με φυσιολογική συνεπαγωγή και η ταφή μας λύτρωση από την αποξένωση μέσα στους τόπους, που νομίσαμε για ολόδικους μας.

Στράτος Παπάνης