Ας ζήσουμε στο τώρα και στο εδώ, ας αδράξουμε τη στιγμή, αξιοποιώντας το μοναδικό χειροπιαστό μερτικό, που ορίζουμε στο χρόνο και στο χώρο.

Ας συμφιλιωθούμε με το παρελθόν και πεισματικά ας μην ενδώσουμε στους όρους, όσων ακαθόριστα πλησιάζουν. ..

Κι όταν το κάνουμε, θα περάσει ο βίος σαν αστραπή, κλεμμένος από του σήμερα τις μέριμνες και από του παρόντος τις αποσπασματικές τις σκέψεις μολεμένος..έτσι που την ώρα του απολογισμού ξέπνοοι να νιώσουμε δική μας επιλογή πως αυτός δεν ήταν. Κι έπειτα θα περάσει κι αυτό.. όπου να είναι θα έρθει το Σάββατο, το καλοκαίρι, το νέο έτος…

Λες και κρύβεται στην προσμονή η έκπληξη της αλλαγής και αναίμακτα της μέρας η θυσία τα λάθη μας θα εξαργυρώσει.

Σύμμαχος ο χρόνος και με το θάνατο και τη ζωή με αυταπάτες και με ψευδαισθήσεις των ρολογιών τους χτύπους υπονομεύει..

Κι όμως δεν θα λογοδοτήσουμε για τον αέρα, που αναπνεύσαμε κι έμοιαζε με γιορτή ούτε για τους αγώνες και το ξόρκισμα της ήττας θα κριθούμε. Όλες οι ετυμηγορίες για τη λάβα της αγάπης, που δεν αφήσαμε να ξεχυθεί στων ηφαιστείων μας τους κρατήρες και στης ψυχής μας τα απόκρημνα και τα βάθη.

Γιατί όλοι ξέρουν πως η αγάπη κάνει αιώνιες τις στιγμές αν την αποθέσουμε ατόφια, έγκαιρη και γυμνή στα πόδια όσων μας περιβάλλουν.

Ευστράτιος Παπάνης