Στράτος Παπάνης

Τις χειμωνιάτικες νύχτες, που καταδιώκει η ερημιά τις μορφές, τα συναισθήματα, την παρουσία, όλα στους δρόμους και στο νου ακινητούν, καθώς ανατέλλουν τα παγωμένα, αναιμικά φεγγάρια των ασήμαντων και ξεχασμένων πραγμάτων.

Πλαγιαστά, τρεμάμενα, χλωμά, καντήλια που ψυχορραγούν για λίγο λάδι, ανελέητα κατοπτρίζουν στον ουρανό, τις σκιές όσων αμνημόνευτα και άδοξα εξαφανίστηκαν από τη σκέψη.

Πρόσωπα φευγαλέα και διάττοντες άνθρωποι, που εξακοντίστηκαν από τη ζωή, σαν ασήμαντη λεπτομέρεια, λησμονημένα λόγια
στον θεατρικό μας οίστρο, σκηνικά, που μάταια περίμεναν να εκτυλιχθεί η δράση και η ποίηση της ύπαρξης μας.

Κομματάκια του εαυτού σκορπισμένα και ασύνδετα, που δεν καταδεχτήκαμε, που αφύλακτα τα παραδώσαμε στο χρόνο, τα ασημώνει η φθισική Σελήνη και τα σκορπίζει σαν στίχους στο στερέωμα: Ένας να συντροφεύσει τον Ωρίωνα και άλλος να γίνει μελωδία μυστική στην Κασσιόπη. Και η πιο ταπεινή πτυχή του βίου μας να εκραγεί σαν λυρισμός, λυγμός και αναπόληση στην Ανδρομέδα.

Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες, που οι ακτίνες της αναιμικής Σελήνης δεν φτάνουν στην Γη να φωτίσουν τα πάθη των ανθρώπων, νεκρανασταίνονται ολα όσα μας απαρτίζουν και στους Ουρανούς προβάλλονται οι εκδοχές των εναλλακτικών εαυτών μας.

Αρκεί να βγεις στην παγωνιά του χειμώνα να τις προϋπαντήσεις.