Πού να περπατήσω τούτη του Ιουλίου τη βραδιά;
Δίπλα στου Αιγαίου τις εσχατιές κι ας ήταν η αρχαία γέννηση και της ψυχής η απαρχή μας;
Εκεί να τρέξω, που της Μικράς Ασίας η δροσιά με της Ανατολής φλογίσματα κατοπτρίζει το πύρωμα της μέρας;
Σε ποια μέρη να βρεθώ;
Εκεί, που των άλλων πόλεων τα φώτα συνωμοτούν με πανσέληνους πορφυρές την πυρκαγιά της Σμύρνης στους ορίζοντες να αναπαραστήσουν;
Και κει, που των παλιών κραυγών τους αντίλαλους, οι νύχτες στου τζιτζικιού τους κώδικες ενσωματώνουν;
Πού να περπατήσω τον Ιούλιο αυτό;
Στις χαμένες πατρίδες του χρόνου να σε αναζητήσω κι ας έχεις για πάντα φύγει;
Ολοζώντανη, φορώντας τα καλά σου, να ετοιμάζεσαι το καλοκαιρινό στερέωμα να ατενίσεις;
Και ο γαλαξίας να υποκλίνεται χαμηλά στη θάλασσα με αστρόσκονη κι αρμύρα να τον χαϊδέψεις
Πού να περπατήσω, που αν ελάχιστα ανοίξω τα βλέφαρα όλα θα πάψουν να υπάρχουν

Ευστράτιος Παπάνης