Υπάρχουν μέρη, που το θνητό προσκυνά του αιωνίου τα αφανέρωτα, δίχως αμφιβολίες, ενδοιασμούς και επιχειρήματα.

Μέσα σε κατανυκτικούς ναούς και καθαγιασμένα κοιμητήρια, δίπλα σε αρχαία ιερά και σε αφιερώματα επιτύμβια.

Σε προπατορικές μυσταγωγίες και σε εξορκισμών επικλήσεις, σε λόγια ποιητικά και στων στοχασμών το αποκάμωμα.

Μα πιο συχνά στης ψυχής τα λατρευτικά καταφύγια και στις μελωδίες των ύμνων, που ημερεύουν της ανυπαρξίας το φόβο.

Στων Παθών τα εγκώμια και στων ανθρώπων τις ανείπωτες τραγωδίες. Σε νοσοκομεία φρικτά, σε ανέλπιδες προσευχές και στων θρήνων τους στίχους.

Εκεί μπορείς να ξεχωρίσεις του χρόνου τα σημάδια στων πιστών τις καρδιές και στα πρόσωπα, στων τοίχων τα σκαλίσματα και στης γης τις ρωγμές και τα χάσματα.

Κι όμως μέσα στην τόση φθορά αναδύεται απροσμάχητη μια νέα Γέννηση της Ζωής και του Θανάτου συνθηκολόγηση.

Στράτος Παπάνης