Κι όταν θα μοιάζουν οι μνήμες μας με παιδιά, ασφυκτικά ντυμένα σε ασήμαντα πανηγύρια,

Και ερειπωμένες οι εμπειρίες μας θα ασθμαίνουν, σαν παλιά ξενοδοχεία, ψευδαισθήσεις παθών που είχαν στεγάσει,

Όταν εξαντλημένες μας οι αλήθειες πάνω από επαρχιακές, φανταχτερές βιτρίνες, θα ακροβατούνε,

Όροφοι απόκοσμοι και παραμελημένοι.

Τότε θα καταλάβουμε πως η ύπαρξη μας είναι ένα νησί που αιωρείται

Την ώρα που στα βάθη του το φράγμα το καμπαναριό και τον στερνό αποχαιρετισμό θα καταποντίζει.