Νομίζει κανείς μες στην αστοχασιά της νιότης πως είναι το γήρας μια κατάσταση του σώματος και του πνεύματος το αποκάμωμα.

Κι όμως με τα χρόνια παλιώνουν οι τόποι, μαραζώνουν τα κτίρια, σκουριάζουν οι αναμνήσεις, αρρωσταίνουν οι αγάπες, ανίατες γίνονται οι αξίες, και ανάπηρα μένουν τα ινδάλματα, που πιστέψαμε.

Μα πάνω από όλα έχουν εγκαταλείψει όλοι εκείνοι, που σαν σέλας ομόρφυναν τα βήματα μας.

Και τότε το μόνο που σου μένει είναι να πας να τους βρεις ή να πορευτείς προς ένα απέραντο τίποτα, χωρίς να ξέρεις ποιο από τα δυο είναι το καλύτερο.

Στράτος Παπάνης