Ευστράτιος Παπάνης

Ενηλικίωση

Πόσο σαν μικρά παιδιά φέρονται οι άνθρωποι, όταν νομίζουν ότι δεν τους βλέπουν.

Στον τρόπο που τρώνε, στις κινήσεις, στις εκφράσεις, στα θέλω και στα επιφωνήματα.

Λες και η ενηλικίωση είναι αποκλειστικά κοινωνικός καταναγκασμός.

Άχνα

Οι σκέψεις του κόσμου, για όποιον έχει τα μάτια της ψυχης τεταμένα, αχνίζουν, όπως η ανάσα στο κρύο.

Λίγο αν προσέξεις θα δεις αναμνήσεις, υπολογισμούς, συναισθήματα να ανεβαίνουν ψηλά και να ενώνονται με τις μέριμνες της οικουμένης. Τότε θα καταλάβεις πως η ψευδαίσθηση της ατομικότητας δεν είναι παρά μια φάρσα του σύμπαντος.

Απαρατήρητες στιγμές

Οι καθημερινές, απαρατήρητες στιγμές με τους αγαπημένους, αξίζουν τον κόσμο ολόκληρο και κάτι παραπάνω, όταν αυτοί χάνονται για πάντα. Και τι πολύτιμο δε θα δίναμε για μια ακόμα ελάχιστη παρουσία τους.

Ανασφάλειες

Οι ανασφάλειες δεν είναι παρά κίνητρα που περίμεναν μάταια μια επιβράβευση. Μια επιδοκιμασία, η οποία κάποτε δεν ακούστηκε ή μια άρνηση που βάρυνε στη λάθος στιγμή.

Γερνάμε

Γερνάμε όταν χάνεται από τις πράξεις μας η έκπληξη. Η εξέγερση της πρώτης φοράς, η τεράστια λεπτομέρεια στα παιδικά τα μάτια, που αποκρύπτει, σαν έκλειψη, το ανεξερεύνητο όλο.

Γερνάμε γιατί η βαθιά εμπειρία αποφαίνεται το μηδέν οίδα, ενώ η νεότητα με την ελάχιστη ένδειξη βγάζει ετυμηγορίες για τα πάντα.

Γερνάμε γιατί η σοφία είναι συνοδοιπόρος του σχετικού, ενώ το απόλυτο υπόσχεται αιώνιες, και άφθορες αλήθειες. Κι έτσι μετά από λίγο ασθμαίνουν οι αξίες μας και ο κόσμος μας ολάκερος ενδίδει.

Γερνάμε απλά γιατί εκλείπει από τα πράγματα η ανάμνηση του αγγίγματος μας και από την ύλη οι πνοές όσων μας αγάπησαν.

Απόκοσμες στιγμές

Απόκοσμα φωτισμένες οι στιγμές, που σιωπηλά ξεκινούν την παρακμή των ερώτων, της ζωής, των αγαπημένων, της ίδιας της ύπαρξης. Μια τελίτσα στο χρόνο, που από το μηδέν ξεπηδά και καθορίζει την πορεία της φθίσης. Κάποτε μαθαίνουμε να τις διακρίνουμε, είτε ως φόβο είτε ως προαίσθημα, κι ας κρύβονται ύπουλα μέσα σε υποσχέσεις, αποφάσεις και μέσα στης ευτυχίας την κορύφωση.