Στα παλιά χρόνια η γη ήταν ακίνητη. Δε γυρνούσε ούτε σε σχέση με τον ήλιο, ούτε έτρεχε μες το διάστημα, ούτε περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της.

Η μια της πλευρά ήταν πάντα φωτεινή και ζεστή και η άλλη μόνιμα σκοτεινή και κρύα. Δεν υπήρχαν εποχές και οι άνθρωποι ήταν ή χαρούμενοι, επειδή έβλεπαν πάντα το φως είτε δυστυχισμένοι, γιατί τους έλειπε η θαλπωρή του λαμπρού αστεριού.

Όμως όσο ευτυχισμένοι κι αν ήταν εκείνοι της φωτεινής πλευράς νύσταζαν διαρκώς, αφού είχαν πάντα μέρα και δούλευαν ακατάπαυστα, ενώ οι υπόλοιποι κοιμόταν ώρες πολλές, καθόσον ήταν πάντα νύχτα.

Αποφάσισαν να μιλήσουν στο γίγαντα, που ζούσε στο κέντρο του γαλαξία. Τον βρήκαν να κάθεται νηφάλιος και σοφός, να ρουφά αστερόσκονη από τα νεφελώματα και να βουτά τα πόδια του στην μαύρη τρύπα, για να τα ξεκουράσει στην απόλυτη βαρύτητα.

Τρομερέ άρχοντα βοήθησε μας. Είμαστε όλοι κατσούφηδες και δυστυχισμένοι. Οι μισοί έχουμε πάντα χειμώνα και σκοτάδι και στους άλλους μισούς τα βλέφαρα τους κλείνουν από το αέναο φως. Κανε κάτι πριν αρχίσουμε τους πολέμους, επιθυμώντας αυτό που έχουν οι υπόλοιποι.

Και τότε ο γίγαντας του γαλαξία δίνει μια κλωτσιά στη Γη. Αυτή, αφού χοροπήδησε σαν τόπι, άρχισε να περιστρέφεται, να τραγουδά τρέχοντας γύρω από τον ήλιο και να παιζογελά διανύοντας το διάστημα.

Καμιά φορά, βλέπετε, τα πιο περίπλοκα πράγματα, χρειάζονται ένα σπρώξιμο και μια καλή προαίρεση, για να ξεκινήσουν να στρώνουν.

Φωτογραφία: Η Εύβοια όπως φαίνεται από την πτήση από Λέσβο (κάθοδος για προσγείωση) Γιατί η γη γυρίζει..

Στράτος Παπάνης