Στράτος Παπάνης

Όλοι, έρχεται η στιγμή, που δίχως να το καταλάβουμε, έκπληκτοι κι απροετοίμαστοι, αρχίζουμε να παραπαίουμε προς τον απρόσμενο Γολγοθά μας, δίχως κανένα Πραιτώριο ή Καϊάφας να τον προοιωνίζει.
Μα δεν ακούσαμε ποτέ την ετυμηγορία ή τις κατασκευασμένες συκοφαντίες.
Πότε σταθήκαμε ενώπιον του ηγεμόνος, και ποιος απεκδύθηκε της ευθύνης του αίματος μας;
Πού ήταν οι αρχιερείς, που μας ονείδισαν, και ποιοι όχλοι αντάλλαξαν τη ζωή μας με άλλον δεσμώτη;
Γιατί με τα φραγγέλια μας μαστιγώνουν στην αυλή, αφού ποτέ δεν προσποιηθήκαμε πως ήμασταν ήρωες, σωτήρες, ενάντιοι ή επαναστάτες;
Πώς για την ήσυχη, ασήμαντη περπατησιά μας, για τα μικρά, ανεπαίσθητα έργα μας θα συρθούμε προς τον τόπο του μαρτυρίου, φορώντας την κόκκινη χλαμύδα του λυτρωτή και την μοίρα ενός μεσσία;
Δεν είναι τα έργα σου, που σε σπρώχνουν στον τόπο των κρανίων ούτε οι προθέσεις και οι μεγαλοστομίες.
Ούτε καν τα όνειρα δεν είναι ο λόγος, που σε διαπομπεύουν.
Είναι η οδός, το πέρασμα, το απαρέγκλιτο μονοπάτι, που σε οδηγεί εκεί, στο όξος το μετά χολής μεμιγμένον, στα καρφιά, στα ματωμένα χέρια, στην ανάσταση.
Κι αν μπορούσες να διαβάσεις την αιτία την γραμμένη πάνω από το σταυρό σου θα ήξερες πως υποφέρεις, γιατί άνθρωπος γίνεται μόνο εκείνος, που το Θεό συντροφεύει στον πόνο του.