Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ήταν τοπία.

Άλλοτε με αυταπάτες ανθισμένα κι άλλες φορές για σπορές, που δεν ξέραμε τι θα καρπίσουν, οργωμένα.

Όμως σε τούτα τα μέρη μας επιστρέφει η αγάπη, σαν τάματα ανεκπλήρωτα σε παιδικά ξωκλήσια, στην αρχική ορμή να θυσιάσουμε και σε ελπίδες πρωτινές και νεκροφιλημένες.

Καυτά κυλούν στα μανουάλια τα θαύματα σε σώματα κεριών.

Κι όταν δεν πυρπολούν, καθώς λιώνουν, την ψυχή μας, παγώνουν, παίρνοντας τη μορφή της απραγματοποίητης υπόσχεσης, που θα μας καθορίζει.

Προσκυνητές εδώ οι μνήμες, οι πόνοι και όλα όσα λατρέψαμε, τα μόνα νομίσματα, που σε κάθε παράδεισο τα νέα μας είδωλα εξαργυρώνουν.

Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ήταν τοπία.

Κάθε φορά που τα κοιτάμε αλλάζουν χρώματα και παραστάσεις, προσαρμόζουν τις σχέσεις, έτσι που μοιάζουν ξένα μέσα στην οικειότητα τους.

Κι όταν σε αυτά μας επιστρέφει η αγάπη, δεν ξέρουμε αν μεταβλήθηκε το βλέμμα μας, αν αλλοίωσε το σκηνικό η ανάγκη, αν αποκαμωμένα τα συναισθήματα ενδίδουν.

Ή αν ο χρόνος, ανένδοτος και αδιαπραγμάτευτος, κάθε ομορφιά τους μαζί μας αφανίζει.

Στράτος Παπάνης