Το πέρασμα σας από τη γη, η οικουμένη ολόκληρη δε θα μπορεί κάποτε να το χωρά ή να το αφηγείται.

Γιατί δε θα αρκεί το χώμα να ενσαρκώνει τις πράξεις σας.

Γιατί δε θα περισσεύει το νερό να καθαγιάζει με δάκρυα τα μάτια που αντικρίσατε.

Και ο αέρας, όσο και αν φυσά, τις πύρινες ανάσες, που εξάγνισαν την αγάπη, που θέριεψαν τους πόθους, και αντηλάλησαν τη θλίψη, δε θα καταφέρνει να καταλαγιάζει.

Γιατί είστε μελωδίες, που όλες οι νότες και η έμπνευση δεν επαρκούν, για να ξανασυνθέσουν.

Γιατί είστε ιστορίες πιο περίπλοκες από τις λέξεις, που τις απαρτίζουν.

Γιατί είστε άνθρωποι και το σύμπαν, όσο κι αν διαστέλλεται, δεν περικλείει τα ελάχιστα των συναισθημάτων σας.

Τόσο μικρό,που για μια στιγμή νομίσατε πως ο θάνατος θα σας εξαφανίσει,

Λες και δεν γεννηθήκατε συνοδοιπόροι και εικόνες του αιώνιου

Λες και δεν γίνατε ο μεθυσμένος Πλάστης, που πυρπόλησε με έρωτα και ξεσηκωμούς την πορεία σας.

Λες και δεν είστε ο απόηχος του Θεού, που κλαίει.

Στράτος Παπάνης