Όταν έρχεται η ώρα να ξεχαστούν ακόμα και εκείνοι που θυμούνται κάποιο πρόσωπο, μια αγάπη, ένα γεγονός, μια ιστορία και όταν ορφανεύει στη γη το πέρασμα των ανθρώπων, όλα όσα έγιναν, όλα όσα υπήρξαν, συναισθήματα, περιστατικά, σχέσεις, ανεκπλήρωτα, τα μαζεύει ο Θεός, που γράφει το παραμύθι της οικουμένης, και τα φυλάει σαν πολύτιμα πετράδια στο σεντούκι με τα άφθαρτα.

Όμως στη γη ιστούς εξυφαίνουν οι αράχνες, στους τοίχους, στα φώτα, σε όλα όσα υπνώττουν, εύθραυστους στην αχαριστία μα ανθεκτικούς στο χρόνο, για να προστατέψουν όσα συνέβησαν, για να περικλείσουν όσα βιώθηκαν, για να περιμαζέψουν το κάλλος που έσβησε, σαν ασπίδα στους εύκρατους ανθρώπους, που χειμώνες τη μνήμη τους παρέσυραν.

Κι όταν κάποτε θα ενωθούν τα ουράνια με τα γήινα θα ζητήσει ο Θεός ταπεινά να συνθέσουν τον επίλογο των μύθων των ατελείωτων.

Photo: pixabay

Ευστράτιος Παπάνης