Τα σύννεφα κουβαλούσαν τη σοφία των τοπίων, που διάβηκαν και έσερναν τους καημούς, των ανθρώπων και των πλασμάτων, που ψηλάφησαν από τα ύψη τους.

Τους πρόσθεταν σχήματα και μορφές, τους έλουζαν με αποχρώσεις και πανδαισίες, μέχρι να ξεχαστεί ο πόνος και να γίνει παιχνίδισμα του ήλιου κάθε τραγωδία.

Γι’αυτό ήταν πάντα λυτρωτικές οι βροχές καθώς έπεφταν, όχι γιατί ξεδιψούσαν τη γη, αλλά γιατί ένωναν τις συγχορδίες και τις ελπίδες της οικουμένης.

Έτσι σαν τα δάκρυα της: Πήγαζαν από τις μάνες της μνήμης της, κυλούσαν παφλάζοντας στις φλέβες των χρόνων που έζησε και γίνονταν ίαμα και πληγή, καθώς δίσταζαν στο μάγουλο της, λίγο πριν καθαγιάσουν τα χώματα, που τα δέχονταν. Μόνο που για εκείνη οι αχτίδες και το φως δεν περίσσευαν, για να γλυκάνουν την απώλεια.

Ευστράτιος Παπάνης