Μας ξάφνιαζαν, τα σχήματα, τα χρώματα, οι χορδές, οι λεπτομέρειες, οι λαβύρινθοι της απρόβλεπτης και ανάγλυφης ύλης.

Δονήσεις τα δευτερόλεπτα μας στροβίλιζαν στους τυφώνες του χρόνου, στα παιχνιδίσματα του ελάχιστου με το ατέρμονο.

Μας εξακόντιζαν στην ενότητα, που κατέκλυζε το σύμπαν, εκεί που δεν υπήρχε φθορά και σήψη, αλλά όλα ήταν αισθησιασμός και αινίγματα του Ενός.

Ο νους παρεμβολή στην εκθαμβωτική αρμονία, σπασμένη διόπτρα με τα δικά της αυθαίρετα στίγματα, έτσι πλανεμένος, ώστε να μαυρίζει την ομορφιά με φόβο, το πρωτόπλαστο με ανασφάλεια, με έπαρση τη βεβαιότητα και με δόγμα την απόδειξη.

Όμως ήμασταν παιδιά και ακόμα και ο λογισμός δεν ήταν παρά ένας νεογέννητος αλήτης, εκστασιασμένος με τη μαγεία και τον έρωτα της δημιουργίας.

Ήμασταν παιδιά γιατί δεν αμφιβάλαμε ούτε μια στιγμή για το θαύμα, τόσο που δεν υπήρχε για μας θάνατος.

Στράτος Παπάνης