Ευστράτιος Παπάνης

Έρχονταν εκείνες οι επέτειοι, που από τα γενέθλια των δικών μας νεκρών αντηχούσαν και πάλλονταν και δονούνταν από χρόνια πολλά, από γέλια, αγκαλιές, από κεριά και αυταπάτες.

Γιορτές από το χρόνο ξεγελασμένες, καθώς γινόταν ελάχιστος, όταν πολύ αγαπιόμασταν.

Μέρες χαράς με προτροπές στολισμένες, με στόμφους, με ουτοπία και οίηση.

Επειδή οι Θεοί σε σταυρώναν, αν στοχαζόσουν των παθών σου την πλήρωση.

Ευχές χιλιόχρονες, που αυτοσαρκάζονταν και με αφέλεια την τραγικότητα του πρόσκαιρου να ξορκίσουν προσπαθούσαν.

Γενέθλια αγαπημένων, ηδονή των εφήμερων, που στα μνήματα χάθηκε.

Γενέθλια λατρεμένων, που η οικουμένη εξόρισε, σα να ήταν έπαρση η συναναστροφή και η συνέχεια.

Μνήμες ανθρώπων, που σαν τρομαγμένο σπουργίτι πετάξανε, στα βήματα του εχθρού που πλησίαζε.

Τα ψίχουλα της ευτυχίας εγκαταλείποντας στους καιρούς, στη φθορά και στις λαίλαπες.

Μα δεν είναι πια γιορτή και γενέθλια Αφού ποτέ η απώλεια δε σήμαινε πως εκείνοι στον κόσμο το δικό μας να υπάρχουνε έπαψαν

Μόνο ο κόσμος μας πλέον δεν υπάρχει γι αυτούς, αφού με μια αιωνιότητα σαν γιορτή τον αντάλλαξαν.

25/06/1944