Στράτος Παπάνης

Δεν μιλώ για άλλες αναμνήσεις παρά για εκείνες, που τις διεκδικεί μια ο θάνατος και μια η ζωή, μια η λήθη και μια το πείσμα της ύπαρξης, σαν το παιδί, που αρνείται να αποχωριστεί το παιχνίδι που διαλύθηκε, σαν το ελάχιστο πράσινο που αντιστέκεται την καλοκαιρινή ξηρασία, το ερημικό πεύκο μέσα στον ελαιώνα, την καλοκαιρινή καταιγίδα που παράταιρη βιάζεται να αδειάσει τα ύδατα της με κεραυνούς και με φοβερές, σαν την καθήλωση, που μας κρατά, κι ας μας έχει ξεπεράσει ο χρόνος και οι γενιές.

Δεν μιλώ παρά για τη θύμηση που ορφάνεψε, επειδή την πήρε μαζί του ο αγαπημένος στη σήψη, για αυτές τις εικόνες και τους ήχους και τα συναισθήματα, που τα τραβάς μια εσύ και μια ο χάρος, για να νικήσουν ή για να ηττηθούν, για να ευωδιάσουν αθανασία ή για να θα γίνουν μηδέν κι αέρας και ψευδαίσθηση.

Επειδή όλος ο βίος δεν είναι παρά τα συναισθήματα, που προκάλεσες, γέννησες ή διαφύλαξες, όταν οι καιροί ξεγύμνωσαν τα γεγονότα από τις λεπτομέρειες, τα λόγια από τις σημασίες τους, τις αιτίες από τους σκοπούς και τις προσδοκίες.

Δεν μιλώ παρά για σένα και για ένα καλοκαίρι στη Μυρσίνη, στα όρη του Λασιθίου, μέσα στις μυρτιές και στα κίτρινα, δίπλα στον Πύργο του Κορνάρου, τότε που το πέλαγος έμοιαζε να είναι αειθαλές, όπως ο ιδανικός έρωτας και ο Άγιος Νικόλαος μια σταλιά πόθος στον ορίζοντα. Δεν μιλώ παρά για να ζήσουν όσα σκορπίσανε και για το χρέος προς όλα όσα αντάλλαξαν το κάλλος με τη θνητότητα.

φωτό https://www.kritipoliskaihoria.gr/2013/09/blog-post_4076.html?m=1