Οι ερμηνείες, που ενώνουν τις χρονικές στιγμές, χτίζοντας της ψευδαίσθηση του εαυτού, της προσωπικής ιστορίας και της προοπτικής

Μια σκοτεινή πορεία, που φωτίζεται από τις σχέσεις με τους άλλους, την επικοινωνία, τα συναισθήματα, για να στηθεί το σκηνικό, μέσα στο οποίο θα παιχτεί το θέατρο της ζωής και θα επιλεγούν οι χαρακτήρες, που θα πρωταγωνιστήσουν. Η γνώση μια παραίσθηση και παραλλαγή του κόκκινου, να ξεγελά, παρουσιάζοντας ως βεβαιότητα και απόδειξη το ανυπόστατο και το μεταλλασσόμενο γίγνεσθαι.

Όταν ήμαστε μικροί δεν ξέραμε πως οι ερεβώδεις τρύπες, μέσα στις οποίες καιροφυλακτούσε η αράχνη, ήταν είσοδοι για τα μέρη που ζούσαν ακόμα, όλα όσα νομίζαμε για πεθαμένα: Αναμνήσεις, πρόσωπα αγαπημένα, όνειρα ατελέσφορα, δειλά μπρος το μένος της καθημερινότητας, αγέννητες πιθανότητες και λαβωμένες ελπίδες. Λόγια ξεχασμένα και στιγμές, που συνθλίφτηκαν από το χρόνο και ας τις είχαμε νομίσει κάποτε για ευτυχία. Όλα εκεί, πίσω από τους ιστούς και τις παγίδες, σαν πατρίδα του υποσυνείδητου, που ενεδρεύει και προσκαλεί, καταπράσινη και φωτεινή, μα ξάφνου καταιγιστική και απειλή απροσδιόριστη. Όλα τα ωραία της ψυχής μας, τα κάλλη των ανθρώπων, που μας συντρόφεψαν, τα μύρα των καιρών που έφυγαν, ακόμα εκεί μας περιμένουν, κεντημένα στα υφαντά της δικής μας στόρησης. Όμως, σαν όλα τα ιδανικά και τα υπέροχα, αράχνες ζοφερές του νου και φόβοι τα φυλάνε. Κέρβεροι, που με τη δειλία μας τρέφονται, και στις απαρχές της ύπαρξης να αναβαπτισθούμε δεν αφήνουν. Μόνο όσοι ζουν παράφορα κι όσοι αγαπούν δίχως λογική και όρια τον απαίσιο φύλακα θα ξεγελάσουν. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος τούτος: Χίλια θεριά να κερδηθούν για μια πρόγευση του παραδείσου και εκείνα, που σαν οδοί αφύλακτοι σου παραδίνονται, να σε πετούν στης δικής σου κόλασης τα τέρατα και τις αράχνες.

Ευστράτιος Παπάνης