Με πόση προθυμία των ασίγαστων παθών τις ηδονές, τις μάχες και την έξαψη θα αντάλλασσα για το χαμένο, ήσυχο χαμόγελο εκείνης, που δίχως τιμήματα την αζήτητη ευτυχία μού προσέφερε.

Με πόση μετάνοια θα την αναζητούσα κι ας έκρυβε τη δοτικότητα της σε περιτύλιγμα, που ποτέ δεν κατάλαβα τον άδολο έρωτα πως ανέβλυζε.

Στράτος Παπάνης