Οι μόνοι νεκροί εδώ μέσα είναι ο χρόνος και το Εγώ. Ίσως και εγώ.

Μοιράζομαι μαζί τους μια ιδιότυπη παράλληλη πραγματικότητα, ένα ενωτικό παρόν: Είμαστε τώρα εδώ, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από δημογραφικά, ιδιότητες συμβατικότητες και ύλη.

Κανείς δεν μπορεί να ορίσει την ύπαρξη από το μηδέν, το κεκοιμημένο από το ζωντανό, την αυταπάτη από την αλήθεια, το ανόργανο από το συνειδητό και το πνεύμα.

Όλοι τώρα εδώ, σε αυτό τον αδηφάγο κήπο, από διαφορετικές εποχές, από άλλα πλαίσια, με φαινομενικά διαφορετικές εμπειρίες αντιλήψεις, βιώματα.

Όμως πάντα με τα ίδια κίνητρα και ανάγκες, με ίδιους πόθους και μύχιες επιδιώξεις. Κι ας είναι σιγασμένες ή χαίνουσες, αναμνήσεις ή ψευδαίσθηση.

Αν ξαφνικά ξυπνήσουμε όλοι, θα βιώσουμε την ίδια συνέχεια, παρά τις διαφορετικές αφετηρίες. Σα να μη μεσολάβησαν οι αιώνες και το τίποτα.

Οι ημερομηνίες ακινητούν και χάνουν το νόημα.

Η μεγαλύτερη αυταπάτη ο εαυτός.

Δεν χωρίζει ο θάνατος, αλλά μαζεύει τις ψηφίδες, τη ζωή του καθενός, για να τις ενώσει στη μεγάλη έγερση.

Κοιμητήριο Αγιάσου

Ευστράτιος Παπάνης