..Προσπάθησα επίμονα να μάθω τις φρικτές λεπτομέρειες των στιγμών, που ανέτρεψαν την ψυχική μου αμεριμνησία και μας πρόσδεσαν σε έναν νοσηρό στροβιλισμό, που θα μας αποψίλωνε μέχρι τα ακρότατα όρια μας. 

Την ανάγκασα να τις διηγείται ξανά και ξανά εξαντλητικά, παραστατικά, ανελέητα, μέχρι που δεν άντεχα τον πόνο, την ντροπή και το διατρητικό τους μένος. 

Η αρμονία των χαρακτηριστικών της παρέλυε πρόσκαιρα την οργή, με εξουδετέρωνε με την επίπλαστη αθωότητα  και επισκίαζε περίτεχνα το γεγονός πως είχε αγαπήσει με το κορμί και την καρδιά, λαθραία και καταχρηστικά κάποιον άλλον.

Την πίεζα να απεκδύσει από το μυστήριο και τη μαγεία την ουσία της ποταπής σχέσης τους.

Να την επαναφέρει στο νου της μέχρι να την παραχαράξει. Μέχρι που ο έρωτας τους να καταντήσει απλές λέξεις, επιφωνήματα και ψευδαίσθηση. Θα τον εξαργύρωνα ακόμα και αν διακινδύνευα να τον εξιδανικεύσει. 

Την απειλούσα να αποκαλύπτει κάθε φορά πιο βασανιστικά, πιο ανάγλυφα κάθε στοιχείο της, να αναπαριστά μπροστά μου την φαυλότητα που διέπραξε, να ταπεινώνεται από την μεθυστική ακρίβεια των αφηγήσεων της: Πού, πότε, πώς, πόσο..κάθε συλλαβή που ανταλλάχτηκε, κάθε ιδρώτας που χύθηκε, κάθε φιλί που με πρόδωσε, κάθε έλξη, που την έκανε κοινή και ανάξια για μένα. 

Ήθελα να αυτοεξευτελιστεί, να παραλύσει, να βυθιστεί στα ερέβη του άλγους, που είχε προκαλέσει. 

Πίστευα πως αν μόλευα την έκσταση, που είχε με άλλον ζήσει, θα γινόμουν συνεργός της, θα μετείχα στην ανομία, θα απάλυνα τον εκμηδενισμό μου, την απουσία μου από μια τέτοια βιωμένη ένταση, που με αφάνιζε. 

Αν απομυθοποιούσα κάθε έξαψη, αν υποβάθμιζα κάθε συναίσθημα, αν εξουδετέρωνα κάθε ανάμνηση, θα ήταν σα να μην είχε ποτέ συμβεί, σα να είχα εξαλείψει το πάθος και τη μοναδικότητα, που μαζί του είχε ζήσει.

Ξεπηδούσαν όμως τότε οι δικές μου στιγμές της άγνοιας και της αφέλειας. Θυμόμουν τώρα καλά τι έκανα την ώρα που τον φιλούσε, πού βρισκόμουν όταν έκανε έρωτα μαζί του, πόσα ονειρευόμουν καθώς εκείνη εκποιούσε το παρελθόν μας. 

Κάθε ανυποψίαστη σκέψη μου επαναστατούσε στην ηδονή αυτή του πόνου, στον παραλογισμό της εκδίκησης και της ανεξέλεγκτης προσκόλλησης μου σε εκείνη. 

Ήθελα η τιμωρία της να είναι τόσο σκληρή, ώστε να δικαιώσει την οδύνη μου , αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα παρά να τη λατρεύω καθώς υπέφερε ή όταν παρίστανε τη μετανιωμένη.

Επειδή είχε καλά καταλάβει πως η παρακμή και το μαρτύριο είναι η πιο αφροδισιακή εξάρτηση. 
Στρατος Παπάνης

Πηγή φωτό: https://www.freeart.com/artwork/art-print/romantic-two-swans-on-color-abstract_fa28549845.html