Δεν ήταν μακρινός ο Παράδεισος..

Έμοιαζε με τη χθεσινή, χαμένη μας καθημερινότητα, και με τις ευχές των αγαπημένων, που αφήσαμε να τους κατασπαράξει ο χρόνος.

Και η αμαρτία που πληρώσαμε δεν ήταν επειδή καταχραστήκαμε το απαγορευμένο ξύλο της ζωής ή της γνώσης

Παρά ήταν μια τόση δα ανοησία

Γιατί δε νιώσαμε πως ο Παράδεισος είχε το δικό μας πρόσωπο Το τόσο κοντινό και το τόσο εφήμερο.

Στράτος Παπάνης