Ευστράτιος Παπάνης

Ένας ο θάνατος για την αλλαγή και δύο για τη γέννηση κάθε καινούριου.
Με πόνους, όλοι όσοι τους χαρίστηκε η ψυχή, ξεχρεώνουν την ύπαρξη και τη φθορά των υλικών και των αψύχων.
Κι αν η πλάση σχεδιάστηκε με το περίσσευμα του Θεού, διαιωνίζεται από το υστέρημα του Ανθρώπου
Γι αυτό χρέος του καθενός να καταλείψει όσα έλαβε και κάτι παραπάνω, στη γνώση, στην αισθητική, στην κοινωνία και στους άλλους
Κι η ελάχιστη αυτή κληρονομιά μελλοντική ελπίδα και λίπασμα θα είναι, έτσι που να μπορέσουν οι γενιές τους επόμενους τρόμους να υπομείνουν.