Με το χέρι σου τράβα την αυταπάτη της ομορφιάς, που σαν ιστός πυκνός κολλά στου νου τα μάτια και τις αισθήσεις.
Των πνιγμένων τότε στις θάλασσες αυτές θα ακούσεις τις κραυγές τους παφλασμούς και τη βοή της πόλης να σκεπάζουν.
Και όλα της απώλειας τα πορφυρά θα δεις τα ανερυθρίαστα ηλιοβασιλέματα να ντροπιάζουν.
Όμως, συνηθίζει η καρδιά τη φρίκη να ξεχνά ραίνοντας την με την άχνη του κάλλους.
Στράτος Παπάνης, Μυτιλήνη