Η γραμματική του θανάτου
(Αφιερωμένο σε όσους ηττήθηκαν)
Στράτος Παπάνης

Ποιοι φρικτοί αόριστοι έστησαν καρτέρι στην ύπαρξη σου;
Γιατί συντελεσμένα ρήματα γίνονται φυλακές και σε αλυσοδένουν πίσω;
Ήταν, της άρεσε, φορούσε, είχε πει, θα ήθελε, λάτρεύτηκε, δεν είχε προλάβει.. πέθανε..
Ποιος λεηλάτησε τους Ενεστώτες, που υπαγόρευαν τις επιθυμίες σου;
Πώς δείλιασαν οι χρονικοί προσδιορισμοί, που τροφοδοτούσαν τις ανάσες σου;
Πότε πέτρωσαν όλα τα ‘θα’ των ελπίδων σου και γιατί όλοι στο τρίτο πρόσωπο αναφέρονται πια σε σένα;
Πώς ένα ‘τώρα’,ελάχιστο,
όσο το παρόν,
καθώς το καταπίνει το μέλλον, ένα απολίθωμα,
δεν μπορεί να δώσει λίγη από τη ζωή του;
Μάταια εκλιπαρώ για έναν μέλλοντα στιγμιαίο, για μια στιγμή θνητή, ακριβή που εξατμίζεται, όπως τα κύτταρα, που μας γέννησαν.
Ποια πρόταση θα περικλείσει την αγάπη σου, τώρα που το χώμα έγινε προστακτική και διεκδικεί τα συναισθήματα σου;
Και ποια ελπίδα, ποια έγκλιση, ποια εναντίωση θα αντιπαρατεθεί στο κενό, που απειλεί να σταυρώσει οριστικά τους μεσσίες μας;
Η ανάσταση δεν είναι παρά μια υποθετική πρόταση, που ανάλογα με το είδος της οδηγεί κατευθείαν στη σήψη ή στην αιωνιότητα.