Ευστράτιος Παπάνης

Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει

ή

χάνεται μια τόση δα στιγμή,

κάθε φορά που ένας κύκλος κλείνει και μια ιστορία, σχέση, συμπάθεια ξεψυχά και λησμονιέται,

μόλις δυο ερωτευμένοι αποχωριστούν,

και σφαδάζουν αμετάκλητα στο έδαφος οι υποσχέσεις και τα συναισθήματα τα προδομένα,

ακόμα κι όταν ορφανεύει μια ευχή,

κάτι που ήταν μοναδικό, ανεπανάληπτο, βαρύτιμο, τις συγκυρίες προορισμένο να δαμάσει,

εξαϋλώνεται και κινδυνεύει τελεσίδικα να εξαφανιστεί από την Πλάση.

Κι ο μόχθος της Δημιουργίας μεμιάς σπιλώνεται από την ήττα της θνητότητας..

και απειλείται η ζωηφόρος ορμή από την καταισχύνη του Ελάχιστου, που πόθησε να γίνει, μάταια, Αιώνιο.

Η ανεξάλειπτη έξαψη της Ύπαρξης, που τόσο καιρό παλλόταν, αναδημιουργώντας τη Ζωή,

από της Λήθης το Έρεβος αιφνιδιάζεται και ο αέρας του Θανάτου την παρασύρει στο μη Ον και στον Αφανισμό.

Όσο κι αν η Φύση και οι καρδιές για το χαμό πενθούν,

όσο κι αν επαναστατούν οι λογισμοί,

ξεσηκώνεται ο νους και αλυχτά από οδύνη η ψυχή,

τίποτα ποτέ δεν μπορεί πια να είναι το ίδιο:

Δεν συγχωρούν οι Δαίμονες εκείνα, που τον εαυτό τους δεν μπορούν να συνεχίσουν..

Όμως το Σύμπαν το δημιούργησε ο Θεός, πολεμώντας το Μηδέν, το Κενό, το Τυχαίο και το Πεπρωμένο. Κι έβαλε το Χρόνο να τα περιφρουρεί, δίχως όμως να μπορεί να ρημάξει όσα από Πνεύμα ο Ίδιος είχε σμιλεμένα.

Όταν λοιπόν χάνεται για πάντα κάτι, άνθρωπος, συναίσθημα ή ανεκπλήρωτη ευχή, έρωτας, ιστορία ή επιλογή που δεν προτιμήθηκε από κανέναν,

ακόμα και όταν μια τόση δα ελάχιστη στιγμή, χαροπαλεύει να μην ξεκληριστεί από το σκοτάδι,

όταν οι δαίμονες και η ανυπαρξία, αρπάζουν και λεηλατούν, όσα τόσο πολύ αγαπήθηκαν,

όταν το Αιώνιο ταπεινώνει το Θνητό

και το Ατέρμονο χλευάζει το Πρόσκαιρο,

Τότε περισώζει ο Άγγελος τα λάφυρα της άδικης συντριβής,

και με στοργή παρηγορεί όλα τα πεθαμένα.

Εκείνα τα ασήμαντα, και ταπεινά, που πλήρωσαν με τη φθίση τους το τίμημα μιας Σταύρωσης αιματηρής μα αγνοημένης.

Μες στην αγκάλη του τα παρηγορεί, τα σκουριασμένα καρφιά για να ξεχάσουν και τρυφερά τα αποτυπώματα της επίγειας τους πορείας συγκεντρώνει.

Και γεμίζει με την άφθορη ύπαρξη τους πια όλες του Σύμπαντος τις γωνιές, τις διαστάσεις, τις ενέργειες και τα κρυφά τα μονοπάτια.

Και κάνει γαλαξίες τους καημούς και πυρίμορφα νεφελώματα τους αναστεναγμούς τους.

Γι αυτό, όταν ένα μικρό παιδί ανασκιρτά στου γαλαξία τα ερέβη και τις ανερμήνευτες εκλάμψεις

κι όταν αναρωτιέται πεισματικά γιατί τόσο απέραντος ο κόσμος και τα αστέρια είναι

Να πείτε:

Πως άπειρες είναι οι ψυχές και τα πάθη των πραγμάτων και των ανθρώπων και των στιγμών και δεν βολεύει σε ένα Σύμπαν να χωρέσουν.

Μα πάλλονται από Ζωή σε κάθε σημείο της Πλάσης, την επεκτείνουν και την ξανά γεννούν, ακόμα και αν για μας εδώ στη Γη μοιάζουν με πεθαμένα

Κι αν κάποιο βράδυ ακούσετε παλμούς και τόνους και μουσικές να δονούν την ύπαρξη και τις απαντοχές σας, δεν είναι οι πλανήτες που φλυαρούν, αλλά τα νεκρά πράγματα και οι άνθρωποι, που με το Δημιουργό τους συνθέτουν ραψωδίες.

Φωτογραφία: Αγιάσος Λέσβος Ε.Π.