Δεν είναι της άνοιξης τούτης η έξαψη, που μας μεθά ούτε η προσμονή του καλοκαιριού λεηλασία, τη φρίκη που ζήσαμε να αιματοκυλίσει.
Κι ας μοιάζουν οι ραψωδίες της φύσης με υπόσχεση, που αμφιταλαντεύεται αν θα γίνει οριστική, σαν την τρεμάμενη ευωδιά των λουλουδιών, καθώς πλαισιώνουν την πρόσκαιρη νίκη του ήλιου.
Δεν αρκεί το φως να υποτάξει της σκέψης το έρεβος για όσους πενθούν την αγάπη.
Και τα καρδιοχτύπια της θάλασσας παρηγοριές κοιλοπονούν, που ποτέ την ψυχή δεν δροσίζουν.
Κύματα, που πριν την ακτή λιγοψύχησαν, και εξαϋλώθηκαν σαν ανέστιες προσδοκίες.
Κι αν η αιωνιότητα μας συνέτριψε, εμπαίζοντας της θνητότητας μας το αθέλητο πεπρωμένο, για μας άνοιξη είναι οι αναμνήσεις εκείνων που χάθηκαν και καλοκαίρι οι παφλασμοί της ευωδιαστής ύπαρξης τους.