Κρίμα που τα πιο ευγενή συναισθήματα δε μεταβιβάζονται, όσο κι αν προσπαθούμε- ούτε ο έρωτας ούτε η νοσταλγία ούτε η αναπόληση ούτε η αυτοθυσία. Συνδεδεμένα είναι με τις μύχιες εμπειρίες του καθενός, τις προβολές, τις εξιδανικεύσεις, τις αναμνήσεις, τις προσδοκίες, τις ματαιώσεις. Δεν χρειάζεται να πείσετε κανέναν γι αυτά. Μόνο τη δική του εκδοχή θα καταλάβει.
Κι ενώ τα προσφέρουμε ατόφια, ακατέργαστα, διαυγή, αναγκαστικά τα περιγράφουμε με λέξεις, που απαιτούν λογική επεξεργασία και αντίληψη.
Γι αυτό υπάρχει η τέχνη, όταν αστοχεί ο λόγος. Κοινός, όσο γίνεται, κώδικας και συμβολισμός της ύπαρξης, που συνέχει την τραγικότητα και αναιρεί τη μοναξιά κι αλίμονο σε όποιον δεν τον κατέχει.
Κι όμως. Οι πιο πρωτόγονες ορμές, ο πανικός, η απελπισία, ο τρόμος, η υποταγή, που εκπορεύονται κατευθείαν από τα ένστικτα, διαδίδονται σαν αστραπή στις μάζες εύκολα για να τις καθυποτάξουν.. Στράτος Παπάνης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου