Δυο στιγμές. Ταπεινές, και δεν ένιωσα την πνοή του Θεού, που τις ζύμωσε. Τόσο συνηθισμένες – δε μάντεψα το κεντρί, που ανεξάληπτα θα με στιγμάτιζε. Τόσο απαλές. Δεν προαισθάνθηκα το πένθος του θανάτου τους. Ούτε πως, φαντάσματα, θα εγείρονταν να με καταδιώξουν. Σα νά μουν ένοχος που τις έζησα, σα νά μουν οφειλέτης για μια ανάσα αγάπης. Τόσο κοινές, και δε βάρυναν στο νου να τις κρατήσει ως τρόπαια, πριν να γινούν απώλεια.Επώδυνες, σαν τη βόλτα μας το φθινόπωρο στα μαγαζιά με τις βιτρίνες, που δεν αντανακλούσαν το τέλος μας. Ανίατες, σαν τη λατρεία μου για σένα που παρασέρνει η πρώτη βροχή.Τώρα φοβάμαι να κοιμηθώ. Όχι μη γίνεις εφιάλτης. Αλλά για εκείνες τις δυο στιγμές μας, που σαν ξυπνώ πέφτουν από το ταβάνι και καταριούνται την κάθε νέα μέρα μου. Στράτος Παπάνης..