Τα τελευταία περιστατικά φανερώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως έχουμε εισέλθει στην ανομική περίοδο της κρίσης, κατά την οποία οι πολίτες αποσυνδέουν την προσωπική τους πορεία από τις αξίες, τους θεσμούς, τους νόμους και τη συλλογικότητα της κοινότητας, αποδομούν τις δυνάμεις, που συνείχαν τόσα χρόνια την κοινωνία, ανεχόμενοι ακραίες συμπεριφορές, όπως η βία, από όπου κι αν προέρχεται, επιδεικνύοντας ανεκτικότητα στην ηρωποίηση αμφιλεγόμενων προσώπων και πολιτικών και ασφυκτιώντας με την αθέλητη εμπλοκή τους σε μνημονιακά και αντιμνημονιακά ψευτοδιλήμματα.
Η εμπιστοσύνη έχει τρωθεί. Ξαφνικά και η πιο παράλογη ιδέα φαντάζει ως μια κάποια λύση, που θα εξαγνίσει δραστικά την παρακμή, που θα εγγυηθεί την προσωπική κι όχι τη συλλογική επιβίωση, που θα αποτολμήσει την παρθενορραφή της εξιλέωσης. Παράλληλα, την εμφάνισή τους έκαναν οι εραστές της σήψης και της ολικής φθοράς ενός συστήματος, που δεν τους ανέδειξε όσο θα ήθελαν, αλλά και θιασώτες της αποφοράς, που θα συντείνει στον πλουτισμό τους.
Τύποι προσωπικοτήτων της κρίσης οι τιμητές των πάντων, οι νοσταλγοί του παρελθόντος, οι υπερπατριώτες, οι εξόχως αριστεροί, οι δραπέτες στην ξενιτειά, οι ρομαντικά μεταφυσικοί της Ελλάδας που ανασταίνεται, οι εμβριθείς αναλυτές, οι εξαθλιωμένοι… όλοι σα μια συγχορδία, που όταν κατασταλάξει την ταλάντωση της παραφωνίας της, είτε θα γεννήσει την ιδεολογία της ανατροπής ή θα στραφεί στο οργανωμένο έγκλημα.
Μα μέσα σε όλο τον ορυμαγδό, κανείς δε δέχεται να επωμιστεί τις ωδίνες ενός τοκετού, που θα βγάλει τη χώρα από τη νέα βαρβαρότητα… αυτού που ιστορικά δικαίωσε τις γενιές, που τον επέλεξαν ως μόνη σωτηρία: την πίστη και την εργασία. Και κανείς δε φαίνεται να διδάσκεται το πολύτιμο μάθημα: πως η απαξίωση των θεσμών, όπως της πατρίδας, της ιστορίας, της θρησκείας, της δημοκρατίας, της γλώσσας και του σχολείου, φέρει καταιγιστικά και ολέθρια αποτελέσματα, ειδικά εάν δεν προτείνεις κάτι εξίσου καίριο για να τους υποκαταστήσεις.
Ας μην ξεχνάμε πως Δημοκρατία είναι η ενσυνείδητη υπακοή σε νόμους που υπηρετούν τον πολίτη, και όχι απλά η άκριτη γνώμη μιας αβέβαιης και συγκυριακής πλειοψηφίας· το πολίτευμα εκείνο, στο οποίο η Δικαιοσύνη και οι θεσμοί εγγυώνται τη βιολογική, κοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη των ανθρώπων και δίνουν αδιάκριτα σε όλους τη δυνατότητα να εξελίξουν τα όριά τους.