“Δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές διαφορές μεταξύ αυτού που είναι πραγματικό και αυτού που δεν είναι,

ούτε του αληθούς και του αναληθούς. Δεν είναι απαραίτητο κάτι να είναι ή αλήθεια ή ψέμμα. Μπορεί να είναι και τα δύο”.
Harold Pinter, 1958
Τελευταίες ώρες του 2016… Αναλογιζόμαι τα λόγια του Pinter και την ουσία τους σε μία μεταμοντέρνα εποχή. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για την επόμενη ημέρα, για το τι είναι πραγματικό ή όχι, αληθές ή ψευδές, ναρκισσιστικό ή αυθεντικό. Δεν είμαι καν βέβαιη πια αν τα προαναφερθέντα είναι τα άκρα των δύο πόλων ή αν -δημιουργικά συνδυαζόμενα- συνθέτουν το τώρα και κατά συνέπεια το αύριο.
Η αλήθεια ολόκληρη μπορεί να διαφεύγει ωστόσο υπάρχει μία αρχετυπική πανανθρώπινη ελπίδα που επιβιώνει: Η δυνατότητα για αυτοπραγμάτωση του υποκειμένου σε οποιαδήποτε συνθήκη, σε οποιαδήποτε εποχή, παρά τα πλείστα (ή και όχι) εμπόδια στο δρόμο του.
Mπορεί η απώλεια να γίνει πόθος για ζωή; Το τραύμα, αντί για άβυσσος που θα ρουφήξει, να γίνει ουσιαστική ώθηση για την υπέρβαση; Η ανεπιφύλακτη αυτο-αποδοχή να ενσταλαχθεί στην ψυχή μας και να μετουσιωθεί σε ψυχικό “χώρο” αποδοχής και των Άλλων;
Ας εκπλήξουμε το Εγώ μας με τον Eαυτό μας, αυτόν τον εαυτό που αφημένος στην λήθη πασχίζει μέσα από την επανάληψη να γίνει αλήθεια. Την επόμενη φορά που θα τα βάλουμε με τον εαυτό μας ως Άλλος Πιντερικός Στάνλεϋ («…Σαβουρώνεις ξένη φρυγανιά…» «…Μαγαρίζεις τις γυναίκες» «…Γιατί δεν πληρώνεις το νοίκι;» «…Γιατί σκαλίζεις τη μύτη σου;» – « …Τι λες για την Ιρλανδία;») ας απαντήσουμε κιόλας μέσα από βαθιά αισθήματα αποδοχής και αγάπης: “«Δεν αλλάζουν τίποτα οι ενοχές, την επόμενη φορά θα προσέξω πιο πολύ». Μέχρι που θα φτάσει η στιγμή που θα έχουμε μάθει τα βήματα του πιο μαγικού χορευτικού: Της ίδιας της ζωής!
Με αυτές τις ευχές καλωσορίζω το 2017 : Παρά τις αντιξοότητες, παρά τις πολλαπλές πραγματικότητες, παρά τα “γυαλιά” αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας που μπορεί να θολώνουν την κρίση μας, η αυτοπραγμάτωση να μας εύρει!
Μίρκα Β. Καρατζά