Μετά από τόσα χρόνια περισπούδαστης εμβάθυνσης και καλλιέργειας της εμπειρίας μου, της πλουμισμένης και χορτασμένης από μυριάδες ερεθίσματα και πολυδιεργασίες, έτσι όπως προστάζει η Γνωστική Ψυχολογία, (και λίγο πριν καταστεί παντελώς άχρηστη για τα περισσότερα, μετατρεπόμενη σε βαρετή διήγηση και νουθεσία για τους νέους), της επέτρεψα συστηματικά να μου υπενθυμίζει τις συνέπειες, ενόσω επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά κι αμετανόητα τα ίδια λάθη.
Κι έτσι γίνονται οι αμαρτίες μου ιδανικότερες και ηδονικότερες, καθώς αναμειγνύονται με τη βλακεία κι όχι με την άφεση, την έκπληξη, τα ελαφρυντικά, την ενοχή της πρώτης φοράς ή την αφέλεια της άγνοιας.
Μα είναι κάποιες βραδιές, που απρόσκλητη με εξοργίζει, επιμένοντας πως κάθε γυναίκα, που δε θα ανταποδώσει ποτέ τον πόθο μου για εκείνη, θα μου χαρίσει κάποτε εσκεμμένα ή αθέλητα μια μέρα μόνο, κοντά της, δίπλα της, και θα με κάνει να πιστέψω πως θα την έχω παντοτινά, επιτείνοντας την επαιτεία, από την οποία τρέφεται λαίμαργα το πάθος, αν και μερικοί το ονομάζουν άδολη αγάπη ή μαζοχισμό ή αυταπάρνηση ή θυματοποίηση.
Κι ακόμα χειρότερα με πείθει πως αυτή η μοναδική, ολόδική μου ημέρα, η γεμάτη λαχτάρα και προσμονή και αυταπάτες, εκείνη η προσχεδιασμένη συγκυρία, που αναμετρώ την κάθε της λέξη, πάλλομαι από την ελάχιστη κίνησή της και ασθμαίνω από τις αναπνοές της, τις τόσο πρόσκαιρα δανεισμένες ή κλεμμένες, αξίζει όσο χίλιες αιωνιότητες, από αυτές, που τάζουν οι πραγματικά ερωτευμένοι ο ένας στον άλλον, από αυτές, που θα καταρρεύσουν, μόλις η αγάπη ντυθεί την απομυθοποίηση και την εμπειρία.