Ακόμα και κατά το 2022 οι ορισμοί και κατά συνέπεια η νομική αντιμε-τώπιση του βιασμού ποικίλουν ακόμα και ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώ-ρες. Λίγα κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα από το 2019, έχουν υιοθετήσει την περιγραφή, που προτείνει το διεθνές δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνα με την οποία ένας πλήρης ορισμός πρέπει να περιλαμβάνει κάθε μη συναινετική κολπική ή πρωκτική ή στοματική διείσδυση σεξουαλικής φύσεως ενάντια σε ένα πρόσωπο με οποιοδήποτε μέρος σώματος ενός άλλου ή με τη χρήση κάποιου αντικειμένου. Η πλειοψηφία των υπολοίπων περιστρέφεται γύρω από της έννοιες της βίας, του εξαναγκασμού, της απειλής ή της εκμετάλλευσης μιας κατάστασης, δυσχεραίνοντας έτσι την απόδοση δικαιοσύνης ή περιορίζοντας τις περιπτώσεις, που μπορούν να χαρακτηριστούν ως βιασμός. Η διαπίστωση αυτή καθιστά φανερό πως ακόμα και ερευνητικά η μελέτη του φαινομένου είναιαρκετά περίπλοκη με πλήθος επιστημών να ερίζουν, να συνεργάζονται
ή να ακολουθούν παράλληλες διαδρομές για την αποκρυστάλλωση των
μεταβλητών του βιασμού.

Το ζήτημα της ανθρώπινης βίας που θα απασχολήσει το παρόν βιβλίο και συγκεκριμένα το θέμα του βιασμού, έχει απασχολήσει πολλές επιστήμες όπως την Εγκληματολογία, την Ανθρωπολογία, την Κοινωνιολογία, την Ψυχολογία προσπαθώντας να εξηγήσουν, ερμηνεύσουν το φαινόμενο (Φαρσεδάκης, 2011). Το ζήτημα αυτό είναι τεράστιο και δε θα υπεισέλθουμε στον παρόν βιβλίο στη συζήτηση για το θέμα της ανθρώπινης επιθετικότητας και άσκησης βίας. Ένα ζήτημα που απασχολεί πολλές επιστήμες, αποτελεί η οριοθέτηση των παραγόντων εγκληματογένεσης.

Ένα δύσκολο ζήτημα μιας και είναι αδύνατο να απομονώσουμε τους παράγοντες που οδηγούν σε μία παραβατική συμπεριφορά, γιατί ορισμένοι από αυτούς συνυπάρχουν και συλλειτουργούν (Φαρσεδάκης, 1996).

Η βίαιη συμπεριφορά έχει συσχετιστεί με τον ανδρισμό. Η κοινωνική κατασκευή του ανδρισμού η οποία πραγματώνεται μέσω του κοινωνικό-οικονομικού status που το ανδρικό υποκείμενο αναπτύσσει, δημιουργεί παράλληλα και το δικαίωμα για την άσκηση δύναμης και ελέγχου εντός των έμφυλων σχέσεων (Τσουδερού, 2009). Μια εικόνα που αναδεικνύει τη στενή σχέση μεταξύ της βίας και ανδρισμού ως δικαίωμα απόλυτου ελέγχου στη γυναίκα «ιδιοκτησία» δίνεται στο κείμενο του Pittman (1995: 127), «ένας άνδρας γίνεται βίαιος σε μία γυναίκα, όταν ο ανδρισμός του θέτεται σε επιφυλακή. Μπορεί να μην αισθάνεται πως έχασε τον έλεγχο του εαυτού του- αντίθετα, μπορεί να αισθάνεται πως έχασε τον έλεγχο κάποιου τον οποίο ο ίδιος είχε καθήκον να ελέγχει»….